در انتهای حیات ما بدین سنجیده نخواهیم شد که:چند مدرک دانشگاهی دریافت کرده ایم...چه مقدار از مادیات دنیا را برای خود اندوخته ایم...چه کارهای بزرگی انجام داده ایم...سنجش ما بر این اساس خواهد بود که:من تشنه بودم و تو مرا سیراب کردی...من بی خانمان بودم و تو مرا اسکان دادی...من عریان بودم و تو مرا پوشاندی...تشنه، ولی نه فقط تشنه آب، بلکه تشنه محبت...عریان، نه فقط از برای لباس بلکه عریان از عزت و احترام...بی خانمان ولی نه تنها در طلب خانه از خشت، بلکه بهسبب خروج از عوالم انسانی...بنابراین، جسورانه عشق بورز، احترام کن و بپذیر...