در زمانهاي بسيار قديم وقتي هنوز پاي بشر به زمين نرسيده بود، فضيلت ها وتباهي ها در همه جا شناور بودند،آنها از بيكاري خسته و كسل شده بودند. روزي همه فضايل وتباهي ها دور هم حمع شدند خسته تر و كسل تر از هميشه. ناگهان ذكاوت ايستاد و گفت: "بياييد يك بازي بكنيم مثلا قايم باشك" همه از اين پيشنهاد شاد شدند و ديوانگي فورا فرياد زد من چشم مي گذارم من چشم مي گذارم. و از آنجايي كه هيچ كس نمي خواست به دنبال ديوانگي بگردد همه قبول كردند او چشم بگذارد و به دنبالِ آنها بگردد. ديوانگي جلوي درختي رفت و چشمهايش را بست و شروع كرد به شمردن..يك..دو..سه.. همه رفتند تا همه جايي پنهان شوند! لطافت خود را به شاخِ ماه آويزان كرد. خيانت داخل انبوهي از زباله پنهان شد. اصالت در ميانِ ابرها مخفي گشت. هوس به مركزِ زمين رفت. طمع داخلِ كيسه اي كه خودش دوخته بود مخفي شد. و ديوانگي مشغولِ شمردن بود، هفتاد و نه...هشتاد..هشتاد و يك همه پنهان شده بودند به جز عشق كه همواره مردد بود و نمي توانست تصميم بگيرد. و جاي تعجب هم نيست چون همه مي دانيم پنهان كردنِ عشق مشكل است. در همين حال ديوانگي به پايانِ شمارش ميرسيد. نود و پنج..نود و شش..نود و هفت. هنگامي كه ديوانگي به صد رسيد عشق پريد و در بينِ يك بوته گلِ رز پنهان شد. ديوانگي فرياد زد دارم ميام. و اولين كسي را كه پيدا كرد تنبلي بود، زيرا تنبلي، تنبلي اش آمده بود جايي پنهان شود و لطافت را يافت كه به شاخِ ماه آويزان بود. دروغ تهِ درياچه،هوس در مركزِ زمين، يكي يكي همه را پيدا كرد به جز عشق. او از يافتنِ عشق، نااميد شده بود. حسادت در گوشهايش زمزمه كرد، تو فقط بايد عشق را پيدا كني و او پشتِ بوته گل رز است. ديوانگي شاخه چنگك مانندي را از دزخت كند و با شدت و هيجانِ زياد آن را در بوته گلِ رز فرو كرد و دوباره و دوباره تا با صدايِ ناله اي متوقف شد. عشق از پشتِ بوته بيرون آمد با دستهايش صورت خود را پوشانده بود و از ميانِ انگشتانش قطراتِ خون بيرون ميزد. شاخه ها به چشمانِ عشق فرو رفته بودند و او نمي توانست جايي را ببيند. او كور شده بود. ديوانگي گفت: "من چه كردم من چه كردم، چگونه مي توانم تو را درمان كنم. عشق پاسخ داد: "تو نمي تواني مرا درمان كني اما اگر مي خواهي كاري بكني،راهنمايِ من شو." و اينگونه ...است كه از آن روز به بعد عشق كور است و ديوانگي همواره در كنارِ اوست...

نکته: یک خبر خوب شنیدم، همچین دارم بال در میارم...